Wildvlees

Tekenaar: Vercnocke Wide
Scenarist: Vercnocke Wide
Uitgeverij: Bries

Wide Vercnocke debuteerde bij Bries met zijn eindwerk Mijn Muze Ligt in de Zetel. Daarin vergroeit een man met zijn sofa en is er ook sprake van een erotische verhouding met dat meubel en de afstandsbediening. Eerlijk? Dat ging ons petje te boven. Met Wildvlees is er weer sprake van een transformatie en een bizarre, seksueel geladen verhouding, maar dit wild smaakt sappiger.

Vooreerst zien we hoe een vrouw op een gewond hert toeloopt om het te omhelzen. In de daaropvolgende flashback leren we de vrouw beter kennen. Ze probeert zich weer in de routine te plooien na het vermoedelijke einde van een relatie. Ze kan het echter niet laten haar gsm en mail te checken op berichten. In de scène daarna zoeken het bronstige hert en de door penisvormige paddenstoelen en het hertengewei opgewonden vrouw toenadering in het bos. Een jager verstoort de ontmoeting. Het hert transformeert in een man en gaat de geur van de vrouw achterna. Hij komt in een bar echter haar zuster tegen, maar een nieuwe ontmoeting met de vrouw ligt in het verschiet.

Meer met beelden dan met woorden vertelt Vercnocke een opzienbarend verhaal van een onmogelijke liefde. Volkomen overgave of een onweerstaanbare drang naar vernieuwing is desondanks een hoofdthema en dan begeven we ons op een aannemelijker pad dan het obsessionele kantje dat zou kunnen afstoten.

Het zal ons benieuwen of Vercnocke voor een hattrick gaat en voor zijn volgende one-shot dezelfde weg opgaat. Een weg die met zijn twee voorgelegde werken crescendo verloopt. Grafisch heeft hij alvast niets meer te bewijzen. In dit genre stripverhalen hoort hij bij de beste wat de Vlaamse lichting de laatste tien jaar heeft opgeleverd. Die subsidies worden af en toe echt wel goed besteed.

___________________________