Troje

Tekenaar: Campanella Ardisha Erion, MacCambridge John
Scenarist: Jarry Nicolas
Uitgeverij: Daedalus

Tyndareos, koning van Sparta, en een volledig Spartaans leger worden uitgemoord door een onbekende vijand. Van hen blijft niets over dan as. Ze worden gevonden door Achilleus, koning van Phthia en zijn Myrmidonen (speciale troepen) die ter plaatse een kijkje kwam nemen nadat Tyndareos’ dochter Helena in een visioen de dood van haar vader had voorzien. Maar dit is slechts het begin. Vlak daarna wordt het rijk van de Hettieten aangevallen. Het is de wraak van Kronos, de vader van Zeus, die zijn macht terug wil. En het is aan Achilleus, zijn neef Patroklos, de godin Hekate en Achilleus’ leermeester Cheiron (een centaur) om hen over te halen de wapens op te nemen tegen hun voormalige meester, het leger van Kronos te verslaan en daarmee het hele Griekse rijk te redden. Peulenschilletje niet?

Scenarist Nicolas Jarry neemt het niet zo heel nauw met Homeros’ Ilias. Hoewel grote gedeelten inderdaad gebaseerd zijn op de Griekse mythologie, en soms zelfs op historische feiten, is het door de manier waarop het gepresenteerd wordt en ook nog eens wordt overgoten met een duidelijk fantasysausje dat deze reeks een eigen stempel op de Ilias drukt. Dat wil niet zeggen dat het verhaal flut is. Integendeel, het is behoorlijk spannend en meeslepend. En er worden wat verhaallijnen opgezet. Achilleus, Patroklos en Helena moeten erachter moeten wat er met haar vader is gebeurd en ze krijgen het verder nog aan de stok met Agamemnon, de koning van Mycene. Er is Hecate, die erop uittrekt om de voormalige bondgenoten van Kronos te vinden, en er is de koning van de Hettieten die het moet opnemen tegen de legers van Kronos. Door deze hoeveelheid aan personages, verhaallijnen en tientallen locaties die de revue passeren, kan het lastig zijn het verhaal nog te volgen. Wie een beetje oplet, zal er minder moeite mee hebben.

Het plot van Kronos is vanaf het begin bekend, maar dat wil niet zeggen dat er niet aardig wat mysteries in het verhaal verwerkt zitten. Hoe past Troje binnen dit alles bijvoorbeeld? Waarschijnlijk verklaart het volgende deel meer. Maar hoe spannend het verhaal ook is, het absolute hoogtepunt van dit album zijn de personages. Elk personages heeft een heel duidelijk, eigen karakter met elk zijn of haar sterke en zwakke punten. Ze worden bijzonder goed overgebracht door de erg sterke dialogen. En toch, voor een episch verhaal als Troje is de cliffhanger nogal anticlimatisch en weinig spectaculair.

De cover van John MacCambridge is prachtig. Het binnenwerk kan daar helaas niet tegenop. Met het tekenwerk van Erion Campanella Ardisha is op zich niks mis. Het sluit qua stijl mooi aan bij de andere reeksen van Jarry, maar het mist iets, een eigen signatuur die zich onderscheidt van andere reeksen. Maar misschien ontwikkelt deze zich gedurende de reeks. Het begin valt in elk geval niet tegen.

Met deze reeks heeft Daedalus wat ons betreft weer een goeie reeks te pakken en Het Zeevolk is zeker een van de betere albums dit jaar. Wij raden dit aan alle fantasyfans en liefhebbers van historische reeksen aan die het niet erg vinden dat de auteur een loopje neemt met het bronmateriaal.

___________________________

___________________________