Red Bridge

Tekenaar: Gamberini Gabriele
Scenarist: Charles Jean-François, Charles-Nouwens Maryse
Uitgeverij: Casterman

Wanneer Amerikaanse filmmakers op prospectie trekken om pittoreske provinciestadjes te zoeken, houden ze vast regelmatig halt in de staat Vermont. Red Bridge is er zo eentje en het had het decor kunnen zijn voor de romantische Clint Eastwood-film The Bridges of Madison County. Tja, die rode brug op pagina 5 deed ons niet al te ver zoeken naar een referentie.

Net vóór dat herkenningspunt maakte de schuchtere handelsreiziger in paraplu’s, Elie Miller, op de bus naar Red Bridge kennis met Aaron Willoagby, archivaris op pensioen, en Mister Joe, zijn kat in een kooi. Willoagby lijkt iedereen goed te kennen op de bus en in het stadje waar hij zich al snel in de dagdagelijkse gewoontes plooit. Voor Miller is het een terugkeer na lange tijd om een schoolreünie bij te wonen. Het jaar is 1963, de oorlog in Vietnam doet het stadje meermaals treuren bij weeral een verlies en oude kennissen verstoren de sombere gedachtegang van Miller. Er is zijn uit het oog verloren vriendin Lana en een reeks mysterieuze moorden waar het tweede deel van dit tweeluik naar een bijkomende climax moet leiden. De moorden hebben alleszins al de aandacht van de FBI getrokken. Kon Mister Joe nu maar spreken want hij weet inmiddels wie de moordenaar is.

Het echtpaar Charles (India Dreams, War and Dreams) neemt de tijd om de verschillende hoofdpersonages aan de lezer voor te stellen. Met mondjesmaat verneem je details uit hun verleden. We zouden dat allemaal best onthouden want het zijn allicht puzzelstukjes voor het grotere geheel. Er is zelfs een evolutie merkbaar in hun karakter. De wat teruggetrokken Miller heeft duidelijk een eigen mening en is in zijn gedachten helemaal niet zo vriendelijk als hij uiterlijk laat uitschijnen. Als lezer word je daar deelgenoot van. In de 48 pagina’s wordt voor de rest een aardig stukje spanning opgebouwd.

Na de ontgoochelende collectie Rebels geeft het Charles-koppel tekenaar Gabriele Gamberini (die het album over acteur James Dean tekende) een herkansing. Je moet er aan zijn, aan zijn geschilderde platen. Niet alles komt even duidelijk of aantrekkelijk in beeld. Al moeten we hier ook de soms gebrekkige weergave van de geschilderde platen in druk in rekening nemen. Toch weet hij volgens ons treffend een typische herfstsfeer neer te zetten. De plotse, frisse windbuien zijn voelbaar en de geur van rottend gebladerte en smerige regenplassen nestelt zich in de neus. Laat de ontknoping nu maar snel komen.

___________________________

___________________________