Mekong

 

Mekong

Tekenaar: Coyère Xavier
Scenarist: Bartoll Jean-Claude
Uitgeverij: Dargaud

Alan Thomas is koopvaardijofficier af. Omdat hij een stripheld is, komt dat uiteraard door een onterechte reden. Wellicht door een afrekening zelfs. De vraag houdt hem nog steeds bezig, maar nu heeft hij ook andere katten te geselen. “Nu” is trouwens gesitueerd in het begin van de 20ste eeuw, wanneer de Fransen nieuwe rijkdommen aanboorden in hun kolonie Indochina. In een drugshol redt hij een zekere Jonquière. Hij is een mijnprospector die een paar robijnen (het rode goud) aan de oever van de Mekong heeft gevonden. Het zou wel eens van de mythische stad Luang-Jaya kunnen komen, en daar is meer dan één avonturier in geïnteresseerd. Alan sluit vriendschap met Jonquière en zijn net nog minderjarige, aangenomen dochter Meilin, een prettig kind met een eigen willetje. Elders handelt de oude Alfred Duranton in wapens. Tussen de vuile zaakjes door is hij ook op zoek naar zijn zoon. Door een interessante wending in het verhaal zal ook een andere zoektocht van belang worden.

Xavier Coyère heeft goed gekeken naar Jean Giraud, al maakt hij zijn lijnenspel wat eenvoudiger. Dat geldt ook voor de decors. Als hij één keer een decor heeft getekend, komt het in de rest van de scène haast niet meer voor. Slechts één tekenaar kwam daar tot nu toe ongestaft en meesterlijk vanaf: Morris met zijn Lucky Luke. In een realistische reeks mag het wel wat meer zijn. Een geel, oranje, rood of roze vlak als achtergrond dat voor een hemellucht moet doorgaan, pakt bij ons niet in deze reeks. De vochtige en tropische sfeer van een jungle komt daardoor ook niet oncomfortabel genoeg over. Duidelijk en helder is het tekenwerk allemaal wel. Bovendien gebruikt Coyère ‘zijn camera’ als een zwenkend middel om scènes boeiend in beeld te brengen.

Als we afgaan op de zwakke start van de saga Diamanten, het bij het publiek maar niet uit de startblokken schietende MX-22, het zoutloze Insiders en zijn anonieme bijverdienste als scenarist voor SAS, dan moet Jean-Claude Bartoll (of Martin Eden dus) nog heel wat boterhammetjes eten om vaste voet op heilige scenaristengrond te zetten. Nochtans belooft Mekong veel goeds. Bartoll is maar op zijn best als er actie mee is gemoeid en als hij de intriges niet oeverloos moet uitleggen. Intriges zijn er plenty in Mekong. Vooral de nog niet allemaal uitgesproken onderlinge relaties zullen nog voor vuurwerk zorgen. Maar bovenal springt het onbezorgde avontuurlijke aspect uit deze nieuwe stripreeks. Goeie strip, maar het moet nog wat buskruit in de reet gestampt krijgen, auwtsj!

___________________________

___________________________

___________________________