Kraa

Tekenaar: Sokal Benoît
Scenarist: Sokal Benoît
Uitgever : Casterman

Ergens tussen Alaska en Siberie of daarrond, ligt Malaskar. Tot voor kort was dit een niemandsland voor ontaarde Inuïts. Vandaag heeft God door verschillende zware ondergrondse aardbevingen het ijs doen smelten. En nu liggen de schatten zomaar voor het oprapen. Goud, diamanten, gas, aardolie,… William Klondike, burgervader van de megalomane groeipool Klontown, ziet het helemaal zitten. Dit is zijn hemel! Wat verderop zit een reusachtige adelaar parmantig op zijn nest. Zopas heeft hij zijn broer over de rand geduwd. Het was die pluimbal of hem. Door die goede start kon hij koning van de wereld worden. Met een priemende blik zoekt hij verder naar voedsel. Waarom brengen zijn ouders hem geen verse hazen of zelfs een pezige wolf meer? Voor hem dondert een waterval naar beneden. Hij moet uit die grot, boordevol afgodsbeelden van zijn familie, zien te komen. Daar, een opening in het watergordijn. Daar is de hemel! Yuma, een indiaanse puber, zag hoe een gigantische adelaar uit de heilige grot kwam vliegen. Wist hij veel dat ze wat later een nietsontziend dodelijk koppel zouden vormen. Twee tegenpolen, naïviteit en egoïsme, enkel verbonden door een sjamanistische, telepathische gave. Een duo uit de hel.

Benoît Sokal zet heel hoog in met Kraa. Hij gooit zijn heldere lijnvoering overboord, en grijpt terug naar het klassieke potlood. Zijn kleurenpalet is enorm somber, maar door die rechtstreekse inkleuring komen de platen met een minimum aan licht tot leven. Hoewel de Brusselaar nog nooit zo treffend menselijke figuren heeft getekend, zijn het opnieuw de dieren die op je netvlies blijven hangen. De adelaar is gewoonweg majestueus in zijn arrogantie en dit tot in het puntje van elk veertje. Alleen hiervoor koop je een strip!

Bovendien pakt Sokal hier, net zoals in zijn bekroonde computergames Syberia en Amerzone, uit met fabuleuze decors. Zowel de grijsheid van deze wintertuin als de grauwheid van de stalen stad zijn pareltjes van sfeerschepping. Deze ecologische wraakstrip doet ons ook denken aan een goede ouwe Jeremiah. Nu maar hopen dat het slot van dit tweeluik van een even hoog niveau is. Dan heeft Sokal, na zijn Canardo-klassieker Amoxonië, opnieuw een steentje in de rivier van knappe strips verlegd.

___________________________

___________________________