Jazz

 

Marcel Pagnol 06 Jazz

Tekenaar: Alexandre Daniel
Scenarist: Pagnol Marcel, Scotto Serge, Stoffel Eric
Uitgeverij: Saga

Even minder academisch uitgedrukt, maar daarom niet minder dicht bij de waarheid, classicus Blaise heeft het aan zijn spreekwoordelijke rekker. De schrik van ieder ernstig onderzoeker… het ontdekken dat opeenvolgende resultaten naar de prullenmand mogen worden verwezen omdat ze uitgingen van een achterhaalde of foutieve stelling. Dat hoeft geen drama te zijn, als het op tijd wordt ingezien. Voor Blaise daarentegen is het een Griekse tragedie. Drie decennia onderzoek zijn vergooid. Dertig jaar bovendien waarin hij enkel oog had voor zijn onderzoek en vergat te leven. Blaises omgeving lijkt door het leven te fietsen, en heeft daarbij nog de tijd om rond te kijken, maar Blaise zelf is de pedalen al lang kwijt.

Verre van een opbeurend plot dus — daarom is dit album scenariogewijs ook het minst toegankelijke van alle Marcel Pagnol-verstrippingen die Saga Uitgaven tot nu op de markt bracht — en toch. Ook dit album bevat weer die typische humor, die bijtende spot tegenover de kleingeestige maatschappij, dit keer wel minder nadrukkelijk en overgoten met een behoorlijk cynisch sausje.

De tekeningen zijn net als bij Pagnols Kabeljauwtje van de hand van A. Dan — die dit keer ook de inkleuring op zich nam. Die inkleuring bevat niet de warmte van de andere delen uit deze Pagnol-collectie, maar dat kan niet anders dan een weloverwogen keuze zijn. De inkleuring van A. Dan sluit namelijk naadloos aan bij de stemming(en) van Blaise.

Net als bij de eerdere verstrippingen moesten auteurs Serge Scotto en Éric Stoffel keuzes maken bij het omzetten van dit originele Pagnol-theaterstuk. Het toneelstuk kende een herwerking en ook de scenaristen van dit album kozen ervoor om delen van die vernieuwing te gebruiken om meer tempo en context over te brengen. Het bijhorende dossier maakt je daarover wegwijs. De grafische keuzes van A. Dan zijn trouwens even bepalend.

En wie zich afvraagt waarom een strip over een tekst van Plato — net als het originele toneelstuk — in hemelsnaam Jazz heet, die moet het album dan maar lezen.

___________________________

___________________________