Het Vel Van De Beer

Tekenaar: Hernández Sánchez Oriol
Scenarist: Drousie Benoît
Uitgeverij: Blloan

Een zonovergoten terrasje, uitkijkend op de diepblauwe Eolische zee. Een verse koffie dampt. Zo mooi kan het leven zijn op Lipari, het eilandje boven Sicilië. Ja, zo terugkijkend heeft de oude Don Palermo toch goed geboerd in zijn leven. Zoals elke morgen, komt de jonge Amadeo hem de horoscoop van de dag voorlezen. Don Palermo hoopt immers op zijn leeftijd nog steeds dat de grote liefde van zijn leven zal opduiken. Maar net zoals de voorbije jaren is het vandaag weer niets. Nochtans begint de tijd te dringen. En plots begint de gerespecteerde Don zijn levensverhaal te vertellen. Over hoe hij werkte in een circus, er ontvluchtte met zijn beer, en terechtkwam op een verjaardagfeestje van de lokale maffiabaas, Don Pomodoro. Die peetvader was berucht om zijn twee afwijkingen. Hij droeg iedere dag een smetteloos wit pakén hij maakte er een erezaak van om er voor zonsondergang bloedvlekken op te maken. Ook die avond had Don Pomodoro zin in een verzetje en schoot onverhoeds de beer een kogel door de kop. Palermo was razend. Hij moest en zou zijn vriend wreken. De volgende morgen kreeg de jongen het vel van zijn beer geschonken uit de handen van de Don. Dit was erover. Hij zou vandaag nog die driftkikker neerknallen. Of morgen. Of nee, toch pas overmorgen.

Zidrou. Tot voor enkele jaren geleden was zijn naam een absolute reden om een strip links te laten liggen — tenzij jij diegene bent die Dokus de leerling, Tamara of Vlooienbaal de moeite waard vond. Maar de voorbije jaren greep de in Spanje wonende Brusselaar de kans om een andere kant van zichzelf te tonen. Hij verraste elke stripliefhebber met het ontroerende Lydie en het gruwelijk sprookje De Verhalenverteller. Ook nu schiet hij raak. Het Vel van de Beer flirt met gratuit geweld, pure romantiek en de verraderlijke strijd om volwassen te worden. Toch slaagt hij erin deze ingrediënten te shaken tot een cocktail die de botten van onder je lijf slaat.

Tekenaar van dienst is de Spanjaard Oriol Hernández. In een soort uitgepuurde Nicolas de Crécy-stijl laat hij de meest karikaturale personages op je los zonder dat hij ook maar een seconde verliest aan geloofwaardigheid. De inkleuring werd opvallend ééndimensionaal gehouden. De lucht is bijvoorbeeld altijd egaal blauw. Hierdoor vallen de karakters des te scherper op, en brengen het verhaal én de actie naar de voorgrond. Finaal rijmt deze opvallende stijl wonderwel met het hyperrealistische verhaal. Dit is een heel sterk staaltje van complementariteit.

Oké, het moest er toch van komen — we naderen het einde van de bespreking en de meest verwachte woordspeling is nog niet gevallen… We verkopen het vel van de beer niet — heb je hem? — als we zeggen dat deze strip hoog zal scoren in diverse eindejaarslijstjes. Het Vel van de Beer is immers een schot in de roos

___________________________

___________________________