De Oorlog Van Alan

 

Oorlog Alan

Tekenaar: Guibert Emmanuel
Scenarist: Guibert Emmanuel
Uitgever : Silvester

Toen Pearl Harbour gebombardeerd werd, bracht Alan Cope nog kranten rond. Amper twee jaar later, op zijn achttiende, wordt hij opgeroepen door Uncle Sam. In het beruchte opleidingskamp Fort Knox leert hij de knepen van het soldatenvak, bestuurt hij een tank en wordt er uiteindelijk een veelbelovend radioverbindelaar. Een rustige legerdienst ver weg van het strijdgewoel wenkt. Maar op zijn twintigste verjaardag, op 19 februari 1945, zet hij toch zijn eerste passen op Europese bodem. Het is het begin van ’s mans persoonlijke oorlog.

Op het moment dat tekenaar Emmanuel Guibert de oorlogsveteraan Alan Cope ontmoette was deze al 69 jaar jong en de Fransman dertig. Ze wisten niet dat ze vervolgens maar vijf jaar elkaars vrienden zouden zijn, maar ze deden net alsof ze dat al wisten. Zo beschreef Guibert hun relatie en die sterke band voel je in elke vezel van deze begeesterende beeldroman. Neen, in dit eerste deel lees je geen sterke verhalen die je ademhaling doet stokken, maar kleine verhalen recht uit het kazerneleven gegrepen. Maar het is niet omdat de spanningsboog van dit eerste deel het reliëf heeft van de horizon van Nieuwpoort – Bad, dat het een saaie strip zou zijn. Wel integendeel! De dialogen zijn van een onbewolkte vlotheid, maar het zijn bovenal Guiberts tekeningen die dit album tot een ontdekking maken. Eindelijk, want van Zwarte Olijven onthielden we vooral de spitse woordspelletjes van Joann Sfar. Die andere met lof overladen Guibert – strip, De Fotograaf, vonden we toch eigenlijk maar een — weliswaar beeldschoon — verkapt fotoboek. Maar nu is er De Oorlog van Alan waar Guibert op het eerste zicht wat losse tekeningetjes heeft voor gemaakt. Deze zijn echter zo sterk uitgewerkt, zo mooi geplaatst in hun naakte kaders, zo… Enfin. Niets is onmogelijk maar om onbewogen te blijven bij deze efficiënte leegheid, moet je al serieus afgestompt zijn! Doe jezelf een plezier en wieg langzaam mee op het ritme van Alans woorden. Zacht, fijn, met af en toe een weerhaakje. Kortom, deze oorlog is een verslavende beeldroman.

___________________________

___________________________

___________________________