De Cartografen

 

de.cartographen

Tekenaar: Glaudel Paul
Scenarist: Pelinq Christophe
Uitgever : Arboris

‘De cartografen’ is een reeks die vertrekt van een interessant standpunt: de hele wereld is volgebouwd met één grote stad, genaamd Dandalos. Ze is ontstaan doordat verschillende rijkjes en stadjes zich tegeneen hebben gevoegd. Alles is volgebouwd en dat heeft geleid tot een ongeziene wirwar van straatjes waar je in kan blijven en blijven lopen. Midden in de stad is er echter een centrum van rust: het cartografeninstituut van Aramantes. De cartografen, allemaal avonturiers en wetenschappers, proberen de stad in kaart te brengen en moeten daarvoor soms hachelijke missies vervullen naar de minder bekende delen van de stad.

Het is een tof uitgangspunt, maar de scenarist en de tekenaar zijn niet helemaal geslaagd in hun opzet. Ze hadden er veel meer kunnen uithalen, maar nu duurt het lang voordat de reeks op gang komt. Het is pas bij deel drie dat de vaart er in schiet en je kan meeleven met de karakters. In het begin gaat het allemaal veel te snel. Het bepaalde personages bij de meestercartograaf komen: ze zijn er soms ook maar aan hun haren bij gesleept.

het scenario is geschreven door Arleston (Lanfeust van Troy, Trollen van Troy, Veroveraars van Troy,…) en je merkt dat hij zich meer thuis voelt in de wereld van Troy dan in de wereld van de Cartografen. De humor die zo typerend voor hem is ontbreekt. Af en toe geeft hij een kwinkslag die leuk is, maar lang niet van het niveau dat we van hem gewoon zijn.
Hoe je ook ziet dat hij het heeft geschreven is dat ook hier weer het typische groepje is gevormd dat je bij hem altijd terug vind: De sterke, stoere kerel. De onhandige jongen met handige invallen en de vrouw met te grote boezem die er wel heel bloot bij loopt.

De tekeningen kunnen het geheel jammer genoeg niet helemaal redden: ze zijn met te weinig detail getekend. ook de gezichten zijn meestal niet echt goed uitgewerkt. De inkleuring kan het geheel niet redden, ze is wat flets en er komen te veel grote vlakken in het verhaal om dat te verbergen.

Het blijft echter wel een aangename reeks om te lezen als je niet weet wat te doen. Het bied wel even entertainment, maar het potentieel dat er in het idee zat is niet gebruikt. De eerste twee delen zijn niet zo meeslepend, maar vanaf het derde deel komt het wat los, ik ga het vierde deel dus wel lezen als ik het toevallig vind, maar ik ga er niet te zwaar achter zoeken.

___________________________

___________________________

___________________________