De Cambridge Five

Tekenaar: Neuray Olivier
Scenarist: Lemaire Valérie
Uitgeverij: Casterman

Cambridge is al tijdenlang een stad die zich met recht en rede roemt op haar topuniversiteit. Zoals het iedere degelijke universiteit betaamt, werd en wordt er reeds in studentenkringen nagedacht over het maatschappelijk bestel en de verandering daarvan. Zo was het niet in het minst tijdens de woelige jaren van het interbellum, een tijd waarin men anders dan de eclectische jaren van nu nog geloofde in de grote verhalen als oplossing voor maatschappelijke problemen. Het communisme, mede als antwoord op het fascisme, was er zo eentje. Dat begrepen ook de studenten in Cambridge. De verspreidingsdrang van hun ideeën, zo typisch aan het communisme, was ook in hen aanwezig. Deels uit voorzichtigheid en deels wachtend op een momentum, creëren ze een onderstroom, een verborgen netwerk van communistische sympathisanten aan hun universiteit.

Olivier Neuray en Valérie Lemaire herhalen hier wat ze met De Kozakken Van Hitler al deden, namelijk het afleveren van een goed gedocumenteerde strip. Ze zorgen zelfs voor een link tussen hun twee series. De Kozakken Van Hitler herlezen is geen noodzaak, maar kan in de beginfase wel wat helpen oriënteren. Ditmaal is een communistisch spionagenetwerk het onderwerp. Dat een dergelijke ‘rode onderstroom’ een werkelijk historisch issue bleek, zal later duidelijk worden tijdens de Koude Oorlog.

Dat Olivier Neuray als geen ander uniformen en onberispelijke kostuums op papier zet, mag al gebleken zijn uit De Kozakken Van Hitler. Zelfs op signeersessies doet hij dat moeiteloos over. Toch zou voor het overige wat meer diversiteit welkom zijn. De personages zouden daardoor iets duidelijker te onderscheiden zijn en wat dynamischer overkomen.

Valérie Lemaire brengt compact alle historisch feiten over die van tel zijn. Toch lijkt ze in de eerste verhaalhelft wat moeite te hebben om deze te integreren in de fictieve verhaalelementen zonder het verhaal te doen stokken. Eens de context is overgebracht, komt een spontaner lezende tweede verhaalhelft, die beterschap doet verhopen voor het volgende album.

Het eerste deel van De Cambridge Five lijkt dezelfde sterktes en zwaktes te hebben als het voorgaande tweeluik De Kozakken van Hitler. Toch doet het slot van dit album ons voor het vervolg geloven in dat stapje vooruit.

___________________________

___________________________