Bourbon Street

Tekenaar: Chabert Alexis
Scenarist: Charlot Philippe
Uitgeverij: Saga

“De Alto Cedro voy para Marcané. Luego a Cueto, voy para Mayarí.” Alvin hoorde het in Cuba donderen. “Chan Chan.” Wat die oude knarren van Buena Vista Social Club konden, dat kon hij ook. Hij en zijn vrienden zouden hun carrière nieuw leven inblazen. Na de salsa zouden zij de vergeten Mississippi Jazz weer leven in blazen. Volle zalen zaten op hen te wachten. New Orleans. New York. Parijs. Londen. Eindelijk zou zijn jeugddroom uitkomen! Alleen… alleen weet Alvin dat hij maar een gewoon goede jazzgitarist is. Zijn kompanen van het eerste uur, Daroll en Oscar, kennen ook hun muzikale limieten. Om effectief door te breken en te schitteren, moet trompettist Cornelius de band weer vervoegen. Maar de reïncarnatie van Louis Armstrong heeft al meer dan vijftig jaar niets meer van zich laten horen. Iets van een mislukte liefdesgeschiedenis, en een te dure eed. Naar verluidt zou hij nu pompbediende zijn in een vergeten gat. Pompbediende godbetert!

Bourbon Street was de debuutstrip van scenarist Philippe Charlot. En eerlijk gezegd, dat zou je echt niet zeggen. De scenarist van De Wezentrein en Karma Salsa koos ervoor om zich te wentelen in het alledaagse. Zijn bescheiden helden zijn gewoon op zoek zijn naar wat klatergoud. En de scenarist slaagt erin om zijn verhaal niet te laten ontsporen. Nergens voelt de Fransman zich geroepen om een pretentieuze solo uit zijn mouw te schudden. Alles staat in teken van de heldere en pakkende verhaal. Bescheiden, breekbaar en teder. Gecombineerd met een ritmische subtiliteit en geloofwaardige dialogen, is dit een heel knap debuut! Alexis Chabert zag het verhaal initieel veel minder zitten. Te veel werk, weet je wel. Allemaal stokoude karakterkoppen die nog eens swingden in hun muziek, nota bene in een decor dat hij enkel kende van wat foto’s. Maar het scenario deed hem alsnog overstag gaan. En hoe!

Chabert gooide zijn Taxi Molloy-stijl overboord en koos voor superfijne lijntekeningen met subtiele potloodarceringen. Dit is zo warm. Zo… waw. We denken dat Lax stiekem hoopt om ooit zo te kunnen tekenen. Inkleurder Sébastien Bouët, die onlangs ook al Memphis op een hoger niveau bracht, plaatste de spreekwoordelijke kers op de taart met zijn kleurenpalet.

In een interview eerde een journalist deze met veel lof overladen strip met een citaat van George Gershwin: “Het leven lijkt op jazz, het is beter als je improviseert.” Hij kon zich nog net verschuilen voor hun ijskoude blikken, want de auteurs bleken over elk detail nagedacht en gediscussieerd te hebben, en geen millimeter ruimte overgelaten te hebben voor improvisatie. Hun plan was waterdicht, en moest minutieus gevolgd worden. Tot de laatste potloodstreep. Rigoreus bewaakten ze de stijl en het ritme, maar hun taktiek werkt! Bourbon Street is een strip met een hart dat perfect klopt.

“El cariño que te tengo. Yo no lo puedo negar. Se me sale la babita. Yo no lo puedo evitar. Chan Chan.”

___________________________

___________________________