Zoo

 

zoo

Tekenaar: Pé Frank
Scenarist: Bonifay Philippe
Uitgever : Dupuis

Is het een droom? Is het een fantasie? Neen, dat is het niet. Het is Zoo 3 die je nu in de winkels ziet! Eerlijk gezegd, bijna riepen we de hulp in van Mega Mindy om Frank Pé bij te staan met het afwerken van het langverwachte slotdeel van zijn trilogie. De voorbije acht jaar hield hij zich immers voornamelijk bezig met ontelbare schitterende illustratieopdrachten, rondtrekken in de wilde natuur van Japan en Australië en wat schnabbelen bij de Warner Bros. – tekenfilmstudio’s. Maar bovenal mocht hij niet vergeten zijn beestjes in zijn eigen dierentuin eten te geven. Intussen kregen de eerste twee albums mythische proporties en groeide de puberale nevenfiguur Manon uit tot een kuis sekssymbool van de negende kunst. Een mens zou voor minder faalangst krijgen, maar Frank pareerde die torenhoge verwachtingen, met niet minder dan een grafisch meesterwerk.

Zoo vertelt een aangrijpende voetnoot uit de Eerste Wereldoorlog. Half Europa verzuipt in een somber tranendal behalve één prachtige dierentuin in Normandië. In dit onaardse paradijs draait alles rond het oprechte geluk van de dieren en hun communicatie met de enkele mensen die er mogen wonen. Naast dokter Célestin en zijn dartele pleegdochter Manon, wonen in de dierentuin ook de verstoten Russische Anna en de zwaarmoedige beeldhouwer Buggy — een prachtig eerbetoon aan Rembrandt Bugatti, de suïcidale huisbeeldhouwer van de Antwerpse Zoo. Dit vreemde kwartet vindt elkaar in een subtiel evenwicht van rede en drama, somberheid en vreugde. Maar ook deze Ark van Noah loopt vast in de oorlogsmodder. Dokter Célestin verlaat de zoo en trekt naar het front. Zoals zovele anderen wordt ook hij als vermist opgegeven. Zijn soldatenvrienden durven hun veilige loopgraven niet te verlaten om hem te zoeken in het niemandsland. Als tamme leeuwen in een kooi schikken ze zich in hun lot. Enkel de verminkte Anna die volgens een Russisch bijgeloof haar ziel toch al kwijt is, gaat in deze negorij op zoek naar hem en zichzelf.

Zoo is een strip met weinig tekst, maar boordevol juiste woorden. Eigenlijk doet het verhaal van Philippe Bonifay er niet toe. Het onwezenlijke van Zoo is dat deze strip een levensstijl geworden is. Frank Pé ís Zoo. Elke tekening ademt een ongeziene passie uit. Ogen spreken, spieren tintelen, decors zijn gewoonweg af. Bovendien is Frank een verdomd goede inkleurder. Zo steelt Manon het licht terwijl Buggy sluipt in zijn sombere kaders. En als die twee dan samenvloeien… ja, dan heb je het ultieme yin yang. Dit is grote kunst zonder elitair te willen doen.

Franks volgende exploot is het illustreren van de 250 pagina’s tellende gids van de dierentuin Paradisio. Hopelijk rest hem nog wat tijd om nog een strip te maken. Desnoods houden we onze vingers weer acht jaar gekruist.

___________________________

___________________________

___________________________