Nomade

Tekenaar: Xavier Philippe
Scenarist: Dufaux Jean
Uitgever : Lombard

Met Nomade levert scenarist Jean Dufaux — die sneller schrijft dan zijn schaduw — een vervolg op de door ons fel bejubelde reeks Kruistocht. In die reeks gaf Dufaux zijn eigenzinnige esoterische visie op de historische clash tussen de christenen en de moslims. Hierbij kende hij een grote rol toe aan tal van vreemde creaturen, in het bijzonder de djinns, de geesten die in de sprookjes van Duizend – en – Eén Nacht opgesloten zitten in een lamp en de wensen van hun bezitter vervullen. Djinns kunnen ook bijzonder knappe dames zijn (en plaats 33 innemen in onze top 50 van mooiste heldinnen bijvoorbeeld), maar dat is dan weer een andere reeks van Dufaux… Neen, in Kruistocht was het bittere ernst, bloed, veel zand en zwarte magie. De christenen moesten het onderspit delven en een van de hoofdpersonages, Gauthier van Vlaanderen, werd door zijn eigen volk verraden en gedwongen om in de woestijn het leven van een nomade te ondergaan. En dat is meteen de titel geworden van het vervolg van Kruistocht.

Op het eerste zicht is er niets nieuws onder de brandende woestijnzon: djinn hier, djinn daar, zwaardgekletter overal, knappe deernes tussendoor. Maar deze keer staat niet het grote conflict centraal, wel het leven in de karavanserai (een overnachtingsplek voor woestijnkaravanen). Hier ontmoeten we de doelloos rondreizende Gauthier die zijn ledig bestaan invult door zijn geloofsgenoten te helpen waar hij kan. Zo moet hij in dit eerste deel een tweegevecht aangaan om een zekere Reinoud van Châtillon te kunnen vrijkopen die door het moordenaarsvolk de Assasijnen is gevangen genomen. Dat gevecht brengt hem in contact met een bijzonder knappe babe with blades — die overigens zorgt voor een stomende seksscène van twee bladzijden, maar dat interesseert jou als culturele meerwaardezoeker hoogstwaarschijnlijk niet — en een ontmoeting met… een djinn!

Ach… we hebben het allemaal nog gezien: avonturen/avontuurtjes van een ridder in de woestijn, het verveelt niet, maar we worden er ook niet bepaald wild van. Waar we wel enthousiast over zijn, is het tekentalent van Philippe Xavier die deze keer helaas geen uitvouwplaten verwerkt in dit album. Ondanks dat gemis slaagt hij er toch in het album de middelmaat te laten uitstijgen. Kortom, dit album is een schot in de woestijnroos voor wie Kruistocht best te pruimen vond en maar niet genoeg kan krijgen van Duizend – en – Eén Nacht in de versie van Philippe Xavier en Jean Dufaux!

___________________________